Stop Geweld Tegen Vrouwen

Toen ik in mijn eerste huwelijk met geweld in mijn relatie te maken kreeg, dacht ik nog dat dit een uitzondering was. In een tv-programma van deze week zag ik een vrouw die haar verhaal vertelde en ik schrok, dit was ook mijn verhaal, maar dat is nu meer dan 45 jaar geleden. Ik wil het graag delen met die vrouwen die op dit moment in een soortgelijke situatie zitten.

December 1972. Ik heb wat spullen ingepakt en met een koffertje in de ene hand en twee kindjes aan de andere ben ik op weg naar het station in Sittard, waar we de trein naar Vught nemen. Daar zitten jullie, onze twee kinderen, Jean-Paul twee jaar oud, houdt het handje van zijn een-jarige zusje vast en kijkt tevreden de coupé rond. Een mevrouw kijkt vertederd naar jullie: ‘gaan jullie fijn op reis?’ vraagt ze. “Ja”, zegt Jean-Paul, “naar oma.” Ze glimlacht naar mij. “Ja”, zeg ik vermoeid, “we gaan fijn naar oma.” Waar kon ik anders heen met twee kleine kinderen, dan naar oma en opa? Het was niet de eerste keer dat ik mijn toevlucht zocht bij mijn ouders, maar deze keer was echt de laatste. Het is 11 december 1972. De avond daarvoor hebben we getafeltennist met een collega van mijn man en zijn vrouw. We dronken na afloop nog wat in de huiskamer. Ik zag dat mijn man zich opwond over de partij tafeltennis die hij die avond had verloren. Ook van mij had hij verloren. De vrienden vertrokken snel. Ik besloot alvast naar bed te gaan. Toen hij de slaapkamer binnenkwam hield ik mij slapend maar dat kon ik onmogelijk volhouden toen hij van wal stak met een tirade die uitliep op een handgemeen. Ik schreeuwde van angst toen hij op me afkwam en me een enorme stomp in mijn maag toediende. Er volgden rake klappen. Uiteindelijk rende ik in pure wanhoop de trap af en sloot me op in het toilet. In de spiegel zag ik een vrouw met het bloed over haar gezicht die me aankeek en zei, dit is genoeg, jij gaat hier morgen weg. Terwijl er tegen de deur werd geschopt en hij ijselijk schreeuwde wist ik dat ik de deur moest openen. Hij sommeerde me te gaan zitten, pakte de salontafel met onyx tafelblad op en zwaaide ermee boven mijn hoofd, roepend, “zeg dat je me nooit meer zo te schande zult maken, zeg het, ja.!” Ik kon niet anders dan alsmaar uitroepen: “Ja, ik zal het nooit meer doen, Carel. Nooit meer.” En toen wist ik zeker dat het ook nooit meer zou gebeuren want de volgende dag pakte ik snel, nadat hij naar zijn werk was, de hoogstnoodzakelijke spullen voor mij en de kinderen bij elkaar en nam de trein die mij naar Vught zou brengen. Voorgoed weg van alle ellende. Het huwelijk heeft zeven jaar geduurd.

Waarom ik dit vertel is omdat ik vrouwen die met dit soort huiselijk geweld te maken hebben, een hart onder de riem zou willen steken en hen zeggen: Er is een uitweg uit deze ellende, laat niet meer met je sollen en kies voor je vrijheid. Dat zal uiteindelijk weer een trotse zelfstandige vrouw van je maken want jij verdient het echt niet dat je wordt vernederd. Niemand heeft het recht een ander lichamelijk of geestelijk zo te kwetsen. Ik vind het prachtig dat de gemeente Vught de Stop geweld tegen Vrouwen-vlaggen dit jaar op de Vughtse toren heeft geplaatst. De plek waar ik ben geboren en opgegroeid in de oorlogsjaren. En wát een contrast met de periode dat ik mijn zoontje van nog geen jaar in 1970 op de balie van het politiebureau in Vught zette om aangifte te doen van huiselijk geweld en het antwoord kreeg: “Mevrouw, hier kunnen wij niets aan doen, pas als u bloedend het huis uit moet worden gedragen dan kunnen wij in actie komen.” Dus er is wel degelijk iets veranderd. Hoera.!
Dus vrouwen meld je als je met huiselijk geweld te maken hebt. Je verdient beter!

Wil Vreeburg