Monument voor rode beuk

Een diepe buiging voor de eeuwenoude beuk
die al honderd jaar stand houdt,
die alles om zich heen,
van langzaam, sneller, snelst,
van paardenkoets tot BMW
aan zich voorbij zag snellen.

Onverstoorbaar, diepgeworteld,
met z’n enkels in het asfalt
staat hij daar.
Hét schoolvoorbeeld van aanpassingsvermogen.

Een diepe buiging voor de eeuwenoude beuk
die in de bloei van zijn leven wonderlijk gedijt,
houvast gevonden heeft in onze vluchtige
ontwortelde samenleving,
die de illusie heeft er nog
honderdvijftig jaar te staan.
Maar deze week gaat hij eraan.

Hij weet het nog niet,
maar bomen moeten altijd wijken
voor nieuwe plannen van de mens.
Want leven en laten leven,
met een bochtje om de boom heen?
Neen.

Kappen nou!
De beuk erin.
We planten wel weer eens iets nieuws.

Ik fiets voorbij en durf hem niet aan te kijken.

Elize Broeren