Als ik aan Hans van der Velden denk, of met iemand over hem praat, met Vughtse ondernemers of privé, altijd valt het woord ‘aimabel’. Hans was dan ook een ‘mensen-mens’ pur sang; hij genoot zichtbaar van zijn bezoekjes buiten kantoor en bijeenkomsten ten faveure van ‘zijn’ Klaverblad. Hij zette zich altijd in om ondernemers, vrijwilligers, verenigingen, jubilarissen en zo veel meer mensen op een voetstuk of in het zonnetje te zetten en zich te presenteren aan het publiek. Al was het volgens hem niet altijd verdiend, omdat sommigen ondanks dat bezuinigden op advertenties in Het Klaverblad, wat tenslotte zijn verdienmodel was.
Toch dacht hij altijd ‘out of the box’: hij keek naar de Vughtse gemeenschap als geheel en streek dan regelmatig zijn hand over het hart. Dan schreef ik graag een stukje voor Het Klaverblad. Hij was een loyaal mens en gunde iedereen zijn of haar succes. Hij liet mensen in hun waarde, kon misschien wel eens teleurgesteld zijn, maar was nooit rancuneus. Dat heb ik zelf ook ervaren als ik om wat voor reden dan ook geen bijdrage kon leveren in de vorm van het schrijven van een stukje. Hij bleef mij vragen als er een stukje geschreven moest worden over een onderwerp dat hij ‘helemaal iets voor mij’ vond. Dat heb ik altijd ontzettend in hem gewaardeerd.
Ik vond Hans ook ontzettend geestig, we hebben vaak zo gelachen. Toen ik zo’n vijftien jaar geleden bij hem ging ‘solliciteren’ om voor Het Klaverblad artikeltjes te schrijven, heb ik met hem ontzettend de slappe lach gekregen. Ik weet niet eens meer waarover, maar na de formele en saaie sollicitatiegesprekken die ik als jurist daarvoor wel eens had, was dit voor mij een verademing. Hans had meteen mijn hart gestolen. Ik denk dat Vught door het overlijden van Hans een bijzonder loyale en oprechte supporter van de Vughtse samenleving is ontvallen. Ook een heel gezellige, vrolijke en positieve persoonlijkheid.
Helaas heb ik Hans de laatste tijd niet meer gesproken. Dat spijt mij zeer. Ik zal in elk geval altijd met veel genegenheid aan hem blijven denken. Ik hoop dat Yolanda en de kinderen, die het ongetwijfeld zwaar hebben gehad de laatste jaren dat Hans steeds vaker en langer in het ziekenhuis belandde, troost putten uit de gedachte dat hij voor veel mensen ook veel heeft betekend. Ik hoop dat hij dit tot vlak voor zijn overlijden ook zo heeft gevoeld. Want dat verdiende hij dubbel en dwars!
Molly Witlox