“Wij maken er telkens een feestje van”

Hoe leuk is dát! Het Klaverblad bezorgen met het hele gezin, oma incluis. “Wij maken er telkens een feestje van, behalve als het heel hard regent. Lekker in de frisse lucht, extra beweging, we hebben leuke gesprekken met elkaar waar je thuis vaak niet aan toekomt. En vergeet het geld niet, dat is een fijn extraatje voor de kinderen. En het is echt heel leuk om te doen. Daar zijn we het allemaal over eens.”

Door Ada Imming

Aan het woord is Rezy. Zij begon pakweg 7 jaar geleden met het bezorgen van Het Klaverblad omdat ze het niet meer in de brievenbus kreeg. Ze belde daarover op en sprak af dat zij het weekblad zou rondbrengen in haar eigen wijk. Dat is de driehoek Rembrandtlaan, Pieter Bruegellaan, de Molenvenseweg en de straten daar tussenin.

Kranten op de rollator
Oma wilde ook meehelpen, maar dat vond opa niet zo leuk. “Hij kwam in het verpleeghuis terecht en toen zei ik tegen Rezy, ik loop wel met je mee. Je hoeft het niet alleen te doen.” De kinderen waren nog te klein om te helpen, maar nu lopen met Rezy en oma, ook haar man Erwin en hun twee zoons elke woensdag mee. Oma werd intussen ook vrijwilligster bij Vughterstede en dat is ze na het overlijden van haar man ook gebleven. Dat, en het bezorgen van Het Klaverblad, schenkt haar veel voldoening. Oma kon door een val de stapel kranten niet goed meer dragen en gebruikt nu de rollator van opa daarvoor. “De kranten zijn heel zwaar, vooral als er ook nog folders ingestoken zijn”, vertelt Rezy. “En dan is zo’n rollator heel handig.”

Eigen route
Er gaat muziek mee, de straten worden verdeeld en het bezorgen gaat in wisselende tweetallen. Dat levert fijne gesprekken op. Met twee drukke fulltime banen en de jongens druk op school en daarna, komt het er thuis vaak niet van. Daar is dit werk dus bij uitstek geschikt voor. Praten en zingen. Rezy: “We splitsen dan op. Oma met een kleinzoon. Dan de een en dan de ander. We lopen rond 17.00 uur. Ieder gezinslid heeft zijn eigen route in de wijk. Ik ga er met de fiets met kranten achteraan zodat ze niet te zwaar hoeven te sjouwen.”

Dankbaar
De mensen in de wijk kennen het gezin intussen. Ze worden aangesproken door bewoners die blij met hen zijn, vragen of er misschien voortaan twee kranten in de bus mogen, waarvan een voor een familielid in het verpleeghuis. “Soms steekt er ook nog een sleutel in de voordeur en dan bellen we even aan. Dan zijn de mensen heel dankbaar en die contacten zijn echt waardevol. Dat merk je ook als je ze aan het einde van het jaar prettige feestdagen gaat wensen. Dan geven ze graag iets extra’s.”

Ze maken ook alle seizoenswisselingen aan den lijve mee. “Sneeuw en gladheid in de winter, regen en bladeren in de herfst, mooie tuintjes in het voorjaar en de zomer. Daar doe ik wel ideeën aan op”, lacht Rezy. “Je moet het een beetje leuk maken voor jezelf. Ouders zouden hun kinderen moeten stimuleren om dit te gaan doen. Het is echt heel leuk.”

Precies halverwege de route staat een bankje waar het gezin altijd even gaat zitten (zie foto) en waar de kranten weer verdeeld worden. ”Dat is dan even ons rustpunt.”