Vergeet dementie, onthoud de mens!

Diny Stolvoort is gerontologe, gespecialiseerd in ‘zingeving’. Zij is adviseur van zorgcentra en secretaris van de door haar opgerichte stichting ‘Licht op groen voor kwetsbaarheid’. Op woensdag 13 juni zal zij ingaan op de vraag: hoe kun jij jouw omgeving zo inrichten dat iemand met dementie daarin goed kan functioneren? Deze avond wordt georganiseerd door de werkgroep ‘Dementie Vriendelijke Gemeente Haaren’ en vindt plaats in gemeenschapshuis de Es te Esch. Inloop vanaf 19 uur, Aanvang 19.30 uur en einde 21.30 uur. De toegang en de koffie of thee zijn gratis.

In gesprek gaan met Diny Stolvoort over ‘dementie’ levert in no-time de uitspraak op: “We hebben de wereld te complex gemaakt met al haar regeltjes en alle moderne apparatuur.” En zij gaat verder: “We zijn de mens in de zorg kwijtgeraakt, ze worden vrijwel louter technisch benaderd en de verplegenden en verzorgenden zijn administrateurs geworden!”

Geen wonder dat Diny vooral een uitdaging ziet in de vraag hoe je de omgeving zo kunt inrichten dat iemand met dementie daarin goed kan functioneren. Maar weten we eigenlijk wel hoe de wereld van iemand met dementie eruitziet? Is het niet heel verstandig om juist hen aan het woord te laten over hun woonomgeving of over hun relaties? En heb je jezelf, al dan niet als mantelzorger, al eens afgevraagd in hoeverre hetgeen jij waarneemt ook de waarneming is van iemand met dementie? En buiten de privésfeer om: “We willen dat iedereen moet kunnen participeren, maar waarom is elke stoep dan zo ingericht dat die te smal, te ongelijk of wat dan ook is voor hele groepen mensen?”

Het pleidooi van Diny is dat we vanuit empathie moeten kijken naar de mens met dementie en zijn of haar mantelzorg(st)er. Dat betekent niet dat je regelmatig roept: “Ik heb je toch gezegd, dat…”, maar juist op zoek gaat naar een goede manier van omgaan met het ouder worden. Daarmee krijgt een vraag als ‘Hoe maken we toch iets van ons leven nu?’ de kans om in te zoomen op de belevingswereld en het gedrag van de mens met dementie én de mantelzorger.

Voor laatstgenoemde betekent dit bijvoorbeeld dat hij of zij kwetsbaar mag zijn, simpelweg wetend dat-ie ook vele talenten heeft. En is het niet zo dat wanneer je je beperkingen kent, je beter op zoek kunt naar een oplossing? Het is bijzonder om te zien dat ‘we’ automatisch meebewegen met de stadia waarin kinderen verkeren, maar waarom doen we dat niet ook bij iemand met dementie? En waarom vertellen we honderduit over de ontwikkeling van onze (klein)kinderen en zijn we o zo zwijgzaam over de ontwikkelingen rondom de mens met dementie?

Het grootste advies dat Diny geven kan is: ben open over de dementie van je dierbare en wees niet langer een ‘prisoner of love’…