Het Klaverblad Gratis weekblad voor Vught, Cromvoirt en Helvoirt
“Leren doe je met verleiden en dat betekent dat leerlingen kijken naar de persoon die dat vak geeft. Een docent natuurkunde moet verwondering kunnen opwekken en een docent geschiedenis moet boeiend kunnen vertellen. Verder moet je als leerkracht kunnen spelen met je leerlingen en geef ze in hemelsnaam zelfvertrouwen”, zegt een nog van energie blakende rector Huub van der Linden (67), die donderdag 1 oktober een punt zet achter zijn indrukwekkende veertigjarige dienstverband op het Vughtse Maurick College.
Door Ton Wagenaars
Huub van der Linden werd in 1953 geboren in het Limburgse Schaesberg en ging naar het Bernardinus College in Heerlen waar hij afstudeerde op het atheneum B. Na studies in Leiden, Nijmegen en Den Haag waarbij hij zich verder ontwikkelde in natuurkunde, wiskunde en bestuurskunde, startte de jeugdige Van der Linden in 1979 zijn loopbaan als docent in Enschede. Na een jaar verhuisde hij naar Vught met zijn vrouw Ineke Bollen, met wie hij in 1977 was getrouwd en met wie hij drie kinderen kreeg. In 1980 startte hij in Vught als docent natuurkunde, maar al vanaf 2007 is hij een inspirerende en gedreven rector.
Van der Linden oogt nog jeugdig met zijn meer dan 67 jaar. In zijn ravenzwarte volle haardos is nog geen enkele grijze haar te bespeuren, verder is hij afgetraind slank en met een nauwelijks in te tomen enthousiasme vertelt hij over zijn belevingen op scholen. Eerst over zijn eigen schoolprestaties, later over zijn loopbaan als wetenschappelijk medewerker, leraar en rector. Met al zijn beweeglijkheid, guitige grimassen, grinnikende glimlachen en brede gebaren lijkt hij nauwelijks te hebben geleden onder veertig jaar ongetwijfeld dynamisch lesgeven en leiding geven. En als hij dan in zijn kamer verwijst naar foto’s van de vele reizen, klassen, excursies, internationale ontmoetingen, musicals en feestelijke bijeenkomsten, dan staat er naast een schoolleider ook nog steeds een jeugdige Sjors van de Rebellenclub.
Een onderwijsvernieuwende school
Als zeldzaamheid is Van der Linden een van de weinige rectoren die steeds zelf les bleef geven. Ook het laatste jaar nog, al was dat maar aan een enkele klas. “Die binding met leerlingen wil ik behouden, heel belangrijk voor mij om de jeugd te blijven begrijpen.” Aan het begin van zijn onderwijscarrière als docent op het Maurick College waren het meer dan 26 uur per week met daarbij ook nog meer dan tien lesuren aan de avondschool op het Sint-Janslyceum. “Er waren dagen bij dat ik elf uur per dag les gaf. Zwaar, maar met heel veel plezier en voor mij dagelijks de positieve verbazing.”
‘Zijn’ Maurick College verkeerde in de jaren tachtig in zwaar weer. Een teruglopend aantal leerlingen en een schamel onderkomen voor de jeugd, tijdens de pauzes noodgedwongen in een fietsenkelder. In 1985 werd hij conrector derde klassen en was het mede zijn wens om van de Vughtse middelbare school een aparte school te gaan maken. “Dat was samen met voorganger Fred van Herpen. Het moest een onderwijsvernieuwende school worden.” Daarvoor moest ook het gebouw meermalen een intensieve vernieuwing ondergaan. Met het stijgende aantal leerlingen was de school in de loop der jaren meestal omzoomd door grote aantallen noodlokalen. Van der Linden stond mede aan de basis van de gedachte om op het Maurick College het daltononderwijs te introduceren. Dat heeft er zeker de laatste jaren toe geleid dat de school in hoog aanzien kwam te staan bij schoolverlaters van het basisonderwijs en dat het aantal leerlingen nu is gegroeid naar 2200. Met de toetreding van de Reeburg mavo in 1995 en Elzenburg in 2003 werd de school een brede scholengemeenschap. Er wordt al jarenlang lesgegeven aan de jeugd van havo, vmbo en vwo. Dat juicht Van der Linden toe: “Ik ben er voorstander van om kinderen zo lang mogelijk bij elkaar te houden en waar mogelijk zo lang mogelijk met elkaar te laten samenwerken. Daarbij met erkenning voor elkaars mogelijkheden en talenten en waardering voor elkaars prestaties. Talent is een gave, geen verdienste, wat je ermee doet is wel een verdienste.”
Een joekelzwaar beroep
Van der Linden: “Onderwijs geven was en is een joekelzwaar beroep waarbij je dagelijks, ieder uur van de dag, bezig bent met individuele problemen. Het is emotioneel heel zwaar werk. Dat moet je doen met plezier, overtuiging en liefde voor jeugd. Voldoe je daar niet aan, dan moet je stoppen. Sterker nog, ik denk dat je gaat stoppen.”
Was hij streng als rector, toch iets anders dan het leraarschap? “Dan moet je soms streng zijn en grenzen aangeven. Wel altijd redelijk en rechtvaardig zijn en de mensen laten voelen dat ze veilig zijn op de school. Je bent een leidraad om te sturen, maar ik geef iedereen de raad om zijn eigen stuur vast te houden en te handelen naar eigen inzichten mits deze voldoen aan de gestelde eisen.”
Wat hem altijd zal bijblijven? “De jaarlijkse spanning voor school na de zomervakanties. Eigenlijk vreemd, omdat je zoveel ervaring hebt, maar toch was daar altijd de spanning over de klassen: wie zitten erin en slaag ik er weer in om weer snel een band met hen te krijgen.” Over hedendaagse ouders: ”Ze zitten er zo bovenop. Mijn ouders wisten vroeger niet waar ik was. Als ze vroegen hoe het op school was, was het antwoord altijd ‘goed’ en ik verzweeg strategisch alle behaalde onvoldoendes totdat deze uiteraard toch tevoorschijn kwamen. Vertrouwen is de basis voor goed presteren. Geef de jeugd dat vertrouwen.” Wat moet zijn opvolger in ieder geval doen?” In het begin eigenlijk niets. Laat het hem allemaal zelf ervaren. Laat hem observeren. Vooral veel luisteren om zodoende snel te weten komen hoe het werkt en functioneert. Je groeit er dan in.”
Geweldig beroep met goud in handen
En er is dankbaarheid: ”Wat heb je als leraar of lerares toch een geweldig beroep als je het snapt. Je hebt echt goud in handen. Je werkt met jongeren tussen de twaalf en achttien jaar. Misschien wel de belangrijkste en rijkste episode uit iemands leven. Je kunt je verbazen en je blijft dat doen als je ziet hoe de leerlingen hier als twijfelend kind binnenkomen en dan na vier, vijf of zes jaar de school verlaten als jongvolwassenen met verworvenheden waaraan jij hebt meegewerkt. Daar heb ik heel veel vrienden aan over gehouden.” Van der Linden is trots over de verdere vervolmaking van de huidige huisvesting en de ruime ‘campus’ rondom de gebouwen. Het nieuwe ‘poortgebouw’ moet de triomfboog zijn van het huidige Maurick College en met de gerealiseerde parkeerplaatsen heeft ‘het dorp’ Maurick College nu de transparante uitstraling van een grootse aparte school, die nadrukkelijk een fraai deel van Vught claimt. Waar een halve eeuw geleden nog het ‘Boerenlaantje’ langs de sportvelden van Regina Coeli kronkelde naar de boerderij van boer Spoor, is mede door rector Huub van der Linden een aansprekende scholengemeenschap gerealiseerd. Nog niet helemaal af, want: “Ik ben voorstander van veel groen. Dat moet nog verder aangeplant worden, maar ook dat gaat lukken.”
De eerder geplande afscheidsfestiviteiten van vrijdag 27 november zijn door de coronamaatregelen inmiddels verzet naar vrijdag 11 juni 2021.
