Huisarts Duco Wesselman van Helmond neemt afscheid

Per 1 januari 2020 draagt de Vughtse huisarts Duco Wesselman van Helmond (67) zijn praktijk over aan zijn opvolgster dr. Roessingh. Daarmee komt een einde aan een periode van dertig jaar bevlogen huisartsenpraktijk in Vught waarin hij samen met zijn 2700 cliënten veel mooie maar soms ook verdrietige momenten meemaakte. Een levenstaak waaraan de populaire arts met dankbaarheid terugdenkt.

Door Ton Wagenaars

In de smaakvolle, klassiek ingerichte woonkamer van geneesheer Duco Wesselman en zijn wederhelft Betty Blussé hangt naast een antiek kastje, met daarop vele foto’s van hun twee kinderen en dierbaren, een dominant olieverfschilderij aan de muur. Het toont een jeugdige blaag met een gestreept ‘zeeroversshirt’ in de leeftijd van zo’n jaar of tien. En al is het een jeugdportret van bijna zestig jaar geleden: het is onbetwistbaar de prille Duco Wesselman die ongedwongen de wereld in kijkt. Wat hem direct typeert zijn de ietwat hangende ogen die hem toen al een hondstrouwe, vertrouwde en innemende indruk gaven. Een kenmerkende oogopslag die empathie en interesse weerspiegelt en die hem dan ook exact typeert.

Uitlopen van het spreekuur
Na exact dertig jaar zorg, onderzoek, huisbezoeken en diagnoses stellen komt er op 1 januari een eind aan de loopbaan van huisarts Wesselman. Hij heeft in drie decennia in het Vughtse heel wat benamingen veroverd. Hij was de dokter met die dubbele naam: Wesselman van Helmond. Hij was de dokter met die voorliefde voor corduroy broeken, altijd juist een maatje te groot. De arts die altijd zo vriendelijk informeerde naar het welzijn van de familie en dan ook nog eens exact wist van het wel en wee binnen het gezin. Het was ook die arts bij wie de laatste jaren de veerkrachtige tred plaats had gemaakt voor een wat bedachtzamere wandel, ietwat gebogen. Ook geniet hij een bijna profetische bekendheid door het uitlopen van zijn spreekuur. Een bezoek aan de praktijk van Wesselman betekende bijna vanzelfsprekend een extra wachttijd van ten minste een kwartier en in drukke perioden was een wachttijd van een half uur of meer een geaccepteerde ‘vertraging’. Zijn klantenkring hield er simpelweg rekening mee. Was de patiënt eindelijk aan de beurt, dan was het ingecalculeerde oponthoud ook direct vergeten: een warm woord van welkom, een handdruk, schouderklop of aai over de bol, gemeende aandacht voor een al dan niet ernstige klacht en bovenal veel tijd om te verhalen. “Het was mijn handelsmerk, maar ik wist het. Ik ben ervan overtuigd dat goed luisteren en aandacht voor het verhaal van mensen de belangrijkste elementen zijn voor een goede huisarts. Dan weet je dat dit tijd kost en dat je uitloopt, maar eenmaal aan de beurt dan heb je ook wat …” Het tijd vergende optreden van de immer goed geluimde arts leverde ook steevast een langdurig verblijf op bij de huisbezoeken, waarvan hij er soms wel een kleine twintig per dag had en die dus ook konden uitlopen tot laat in de avond. Door mensen in zijn directe omgeving wordt hij omschreven als een degelijke, gedreven huisarts van de oude stempel, door zijn honderden patiënten als een betrokken mens die aandacht heeft en voor iedereen de tijd nam. Geen onderscheid des persoons. Lachend reageert hij op de zinsnede uit een vaag verleden: ‘Ziekenfonds of particulier?’ “Gelukkig verleden tijd, al weet ik zeker dat ik nooit verschil zou maken tussen patiënten.” Een specialisatie met een baan in het ziekenhuis ambieerde hij nooit. “Het is niet mijn ding. Te vluchtig. Ik wil altijd weten hoe het verder gaat met mijn patiënt, wat de impact is op familie, partner of gezin en hoe de afloop is. Hoe het hem of haar verder vergaat en daarbij is een herhaalde ontmoeting een vereiste.”

Alles onder één dak
De dorpsdokter groeide op in Nijmegen samen met zijn twee broers. Beide ouders verloor hij al vroeg. Op zijn zestiende jaar was hij wees. Tijdens het sterven van zijn vader werd hij geïmponeerd door de huisarts die zijn vader begeleidde. “Zo bewogen en medelevend dat ik dacht: dit wil ik later ook doen. Ik wil huisarts worden.” En dat geschiedde. De gymnasiast werd dokter en koos voor Vught als standplaats. “Geen grote gemeente, want daar ben je toch te snel anoniem in de grote massa. Ook geen heel kleine gemeenschap waar de inwoners al je gangen nagaan en waar de privacy volledig ontbreekt. Toen hoorde ik van het afscheid van dokter Ben Janssens in Vught en daar startte ik dus op het Maurickplein. Ik kreeg daar van hem een geweldige begeleiding en voelde me direct thuis. Lang bleef ik niet op het Maurickplein. Op 1 januari 1990 startte ik mijn eigen praktijk aan het Ploegveld. Een kleine maar knusse praktijk. Een goede tijd die ik me herinner als een drukke periode met altijd een overvolle wachtkamer. Toch ontstond er na vijftien jaar de drang naar wat meer samenwerking. Een samenwerkingsverband met een apotheek en andere huisartsen. Dat idee leefde ook bij anderen zoals Wilbert van Acker (de voorganger van Joris van Olphen) en de apothekers Harrie Hermans en Mieke Hachmang. Het duurde om verschillende redenen een tijd om de juiste locatie te vinden, maar resulteerde er uiteindelijk in dat we samen met de apotheek, Joris van Olphen, Regien Kievits, Ingeborg Bloemen en Rob van Lier onze intrek konden nemen in het Gezondheidscentrum aan de Vliertstraat. Ik startte met één enkele assistente, maar inmiddels werken we met vier huisartspraktijken, een tiental assistenten en 6 praktijkverpleegkundigen die tezamen een HOED vormen: ‘Huisartsen Onder Een Dak’. Alles onder één dak met de apotheek direct aansluitend. Een formule die veel voordelen heeft waaronder het kunnen delen van vragen en elkaar kunnen aanvullen bij gecompliceerde vraagstukken.”

Een zwak voor de oudere mens
Wesselman kent nog de immense hoeveelheid van registers en archieven opgeslagen in kaartenbakken, maar die nu verwerkt worden in de computer. “Een vooruitgang …” Zelf is hij in de HOED de oudste dokter en met de langste ervaring, maar de samenwerking met zijn vakgenoten ervaart hij als een verrijking want: “De jeugd is zo ongelooflijk snel met al die sociale media. Daarbij zijn ze gewoon erg goed. ” Zijn ervarenheid had een valkuil kunnen worden maar: “Daar heb ik altijd voor gewaakt. Niet routinematig een diagnose stellen. Altijd alert blijven en alle symptomen nagaan. Ook zo nodig luisteren naar een andere mening met onderling respect.” Verdrietige of ingrijpende gebeurtenissen werden niet mee naar huis genomen. “In het prille begin overkwam me dat nog wel eens. Ik heb me toen voorgenomen me daar thuis van te distantiëren. Het kon ook niet anders, want ik wist dat ik dan geen goede huisarts zou kunnen blijven.”
Een zwak had Wesselman voor senioren en hun specifieke problemen. “Daar is gelukkig heel veel in veranderd. De eerste jaren van mijn praktijk stuitte ik op senioren die al vijfentwintig jaar in een verzorgingshuis verbleven. Vijfentwintig jaar! Ik vind dat oudere mensen zo lang mogelijk thuis moeten blijven in hun vertrouwde omgeving, daar waar ze zich gekend voelen en waar het vertrouwd is. Maar dan moet er wel gezorgd worden voor een goede begeleiding en de nodige aandacht. Daarin excelleert de gemeente Vught met allerlei voorzieningen zoals loket Wegwijs+ en de aandacht voor mantelzorgers. Daarnaast goede thuiszorg.” Het is daarom niet vreemd dat de zogenaamde sociale geriatrie, het specialisme dat zich richt op de vaak thuiswonende ouderen, kon rekenen op de warme sympathie en aandacht van Wesselman. “Ik heb gedaan wat bij me paste en mijn talenten optimaal gebruikt en ingezet. Het is goed zo …”

Receptie
De receptie voor huisarts J.D. Wesselman van Helmond is op donderdag 16 januari van 15.30 tot 19.30 uur in de IJzeren Man, Boslaan 49 te Vught.