’Het zijn de kleine dingen die het doen’

Vughtenaar Wim Akkermans spreekt steeds meer mensen die bewust géén vrijwilligerswerk (meer) doen. “Ik hoor dan vaak: ik heb mijn hele leven gewerkt en van alles gedaan, maar nu wil ik géén verplichtingen meer. Dat vind ik heel jammer, want er zijn zoveel dingen waarmee je veel kunt betekenen voor anderen, waaraan géén verplichtingen vastzitten. Juist in deze tijd, waarin veel mensen eenzaam zijn, is daarmee veel te winnen.”

Akkermans (67) is zelf een vrijwilliger pur sang. De voormalige postbode was jarenlang lid van de vrijwillige brandweer, bezorgt maaltijden voor ‘Tafeltje-Dekje’, geeft beweeglessen in Huize Elisabeth en staat iedere drie weken plasma af bij Sanquin. Daarnaast zet hij zich al tientallen jaren in voor allerlei goede doelen in Vught en de regio, via acties die gekoppeld zijn aan zijn grote passie hardlopen. Hij zet dan als marathon- en ultraloper – in 1988 was hij Nederlands Kampioen op de 100 km – een loopprestatie neer die tot de verbeelding spreekt, waaromheen hij zelf of samen met anderen sponsorgelden binnenhaalt. Wim: ”Het is ooit begonnen met een actie voor een transistorradio voor een gehandicapt meisje en later volgde een geslaagde actie voor een clubgenoot bij PH, die door een ongeluk in een rolstoel belandde.” Daarna had hij de smaak te pakken en volgde in de loop der jaren een lange reeks van acties, die samen tienduizenden euro’s opleverden, voor goede doelen als bijvoorbeeld de Voedselbank, de vrijwillige brandweer, de stichting Vught-Maluku of Hospice Parunashia in Sint-Michielsgestel. Akkermans kreeg in 2014 een Koninklijke onderscheiding uitgereikt voor de wijze waarop hij zich belangeloos heeft ingezet voor de samenleving. “Waar ik de motivatie vandaan haal? Dat moet me onbewust van huis uit zijn meegegeven door mijn moeder. Ondanks dat ze zelf een gezin had met 4 jongens, zette zij zich ook intensief in voor anderen. Ze zei altijd: het zijn de kleine dingen die het doen! En daar kom ik zelf ook steeds meer achter.”

Steeds individualistischer
Akkermans, die vanaf 1992 looptrainingen gaf als vrijwilliger, maakte in 2011 van zijn hobby z’n werk en zette Loopschool Wim Akkermans op. “Ik geef wekelijks hardloop- en wandellessen en daarbij spreek ik veel mensen. Het valt mij op dat steeds meer mensen duidelijk laten weten dat ze geen zin hebben in vrijwilligerswerk omdat ze zich niet meer willen binden. Het klopt dat vrijwilligerswerk voor verenigingen of instellingen niet meer vrijblijvend is, maar dat betekent niet dat er geen andere mogelijkheden zijn om iets voor je dorpsgenoten te doen. Het is echt niet zo moeilijk een gesprekje aan te knopen met iemand die alleen is, af en toe te gaan wandelen of boodschappen te doen met buren die anders het huis niet meer uit kunnen. Een kopje koffie drinken met iemand die een partner heeft verloren is ook niet aan uur en tijd gebonden. Het is voor veel mensen ontzettend belangrijk dat ze over hun verdriet kunnen praten of emoties kunnen delen. Ook bij instellingen zijn er veel ‘klusjes’ waarvoor slechts af en toe een beroep op je gedaan wordt. Zo zie ik nogal wat gepensioneerde Vughtenaren achter het stuur van de Seniorenbus zitten en daar zelf ook enorm veel plezier aan beleven. Dat geldt ook voor bloed doneren bij Sanquin of maaltijden bezorgen voor ‘Tafeltje-Dekje’, waar ze alle hulp goed kunnen gebruiken. De samenleving wordt steeds individualistischer. Ik denk dat onze gemeenschap er een stuk beter van wordt als de mensen zich wat meer om hun omgeving bekommeren. Met een klein beetje moeite kun je veel voor anderen betekenen en ik merk uit eigen ervaring dat je daar zelf ook veel voldoening uithaalt.”