Het Klaverblad Gratis weekblad voor Vught, Cromvoirt en Helvoirt
Bas Heymans uit Den Bosch is een van de meest gelezen schrijvers van Nederland, maar maar weinigen kennen zijn naam. Al 22 jaar is hij een van de vaste tekenaars – en bedenker van verhalen – voor het vrolijke weekblad Donald Duck, per editie goed voor 260.000 exemplaren. “Dat je zoveel gelezen wordt, is wel een apart idee, maar ik sta daar nooit zo bij stil. Ik ga gewoon aan de slag en dat begint hier: in het Bos van de Gruyter waar ik vroeger met mijn vader ging wandelen.”
Die specifieke plek in het bos heeft Heymans nauwgezet voor ogen. Midden in het Bos van de Gruyter staat hij stil en wijst het: “Kijk, op dat pad liepen we dan. Er was toen nog geen A2 en vanaf hier liep je zo door naar Den Bosch. Dit is echt mijn lievelingsdeel van het bos, zeker in de herfst. Dan is het een heel mooi pad, een soort laan van gouden blaadjes.”
In zijn herinnering is hij een jaar of vijf als hij daar met zijn vader loopt. “Mijn pappa met grote stappen – echt in de trant van dat liedje ‘Pappie loop toch niet zo snel’ – en ik met kleine driftige stapjes proberen hem bij te houden. Vervolgens thuiskomen, half huilend van de kou, met mijn handen bij de kachel, terwijl mijn vader zei dat ik ze juist onder de koude kraan moest houden. Al die indrukken en herinneringen zijn voor mij onlosmakelijk verbonden aan deze plek. Nu loop ik er met mijn eigen kinderen. Bijzonder dat die lijn zo wordt doorgetrokken.”
Naar Corsica
Zijn vader was altijd aan het tekenen, cartooneske poppetjes, terwijl zijn moeder juist fijne pentekeningen maakte. “Dubbel belast”, constateert hij vrolijk. Het tekenen is ook nauw verbonden met zijn jeugdherinneringen. Geboren in Veldhoven maakt het gezin (met uiteindelijk zes) kinderen de stap naar Corsica, ingegeven door de broze gezondheid van jonge Bas. “Op zoek naar meer vitamine D, dan zit je op Corsica wel goed. Ik herinner me de waterval waaraan we woonden, maar vooral mijn ouders die daar zitten te tekenen.”
Als hij een jaar of vijf is, keert het gezin terug en komt in de buurt van Den Bosch te wonen. “Vandaar dat ik deze plek zo goed ken. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik hier werkelijk iedere boom ken. Ook omdat het mijn werkplek is. Hier ga ik graag naar toe voor rust en inspiratie. Beetje ijsberen door het bos, glaasje wijn erbij en dan komt het verhaal in je hoofd op. Dat proces is bijna nog leuker dan het tekenen zelf, daarin wil ik ook niet gestoord worden, dus vandaar deze locatie. Ik ga dan iets van dit pad af, wat verder het bos in, daar komt geen mens. Nou ja, één keer een jager, maar dat heb ik gelukkig overleefd”, zegt hij met een lach.
De slechtheid van de mens
Daar tussen de bomen komen de verhalen voor de weekbladen Donald Duck en Katrien (de tegenhanger die zich vooral op meisjes richt) tot leven. “Ik hou vooral van de Grote Boze Wolf. Dat gegeven van een wrede vader die zijn zoon op het slechte pad wil brengen terwijl dat zoontje de grootste braverik is, vind ik intrigerend. Terwijl mijn eigen zoon Pasqua inmiddels ook al vele verhalen heeft geschreven voor Disney, dus met dat slechte pad valt het wel mee. Misschien wat filosofisch, maar ik vind het ook prettig om de slechtheid van de mens te tonen. Als iedereen heel braaf is, wordt het verhaal ook heel kleurloos trouwens. Zo’n Mickey Mouse, die is zó saai, die weiger ik te tekenen.”
Bovendien is de Grote Boze Wolf aangenaam om op papier te zetten. “Midas is lekker plastisch, met grote handen, grote slobberbroek; daar kún je wat mee. En hij woont in het bos, héérlijk om al die bomen te tekenen. Het huisje waar Midas en zoon Wolfje in verblijven, lijkt ook wel enigszins op het huisje in Frankrijk dat ik daar heb.” Na Corsica is Frankrijk blijven trekken; zo studeerde Heymans aan de Université Paul Valéry en de École des Beaux Arts in Montpellier.
Geen bloot
Verhalen bedenken voor een blad van Disney zorgt voor een groot publiek, maar kent ook zijn beperkingen. “Geweld mag, in bijna alle vormen en maten. Maar één keer liet ik de neefjes oom Donald het huis uitschoppen, dát mag dan weer niet. Dat is tegen de machtsverhouding in. Net zoals hondendrollen of dat soort ‘viezigheid’; dat mag niet.”
Ook bloot is uit den boze. “Zelfs op de achtergrond mag er niemand ‘blote billen’ hebben. Ik ben wel eens op mijn vingers getikt omdat de señoritas, de beoogde vriendinnetjes van papagaai Joe Carioca, te pronte borsten en billen hadden. Maar het zijn eigenlijk vógels, denk ik dan, met een zucht. Daar tegenover staat dat je gewoon door het bos wandelt maar dan eigenlijk aan het werk bent. Een droombaan? Ach ja, het is ook gewoon werk, maar ik snap wel dat het tot de verbeelding spreekt.”
Heymans tekent niet alleen zelf voor Donald Duck, maar leert ook anderen de kunst. Zijn atelier staat in Vught, check zijn FB-pagina Bas Heymans voor meer informatie.
